เก้าอี้ที่ว่างเปล่า

เรายังทุกข์ใจเกินจะเอื้อนเอ่ย
ความชอกช้ำไม่เคยจางหาย
ทำไมทิ้งให้เราต้องเดียวดาย
ส่วนพวกนายหายหน้าไปไหน

ดินแดนนี้ยังคอยให้เราเปลี่ยน
เราเคยพากเพียรจำได้ไหม
เคยร่วมร้องบรรเลงเพลงยิ่งใหญ่
บัดนี้ไยพวกนายไม่มา

เราเคยคุยกันที่ตรงหน้าต่าง
ออกเดินทางไปพร้อมความกล้า
ปลุกระดมพี่น้องปวงประชา
ด้วยวาจาร้อนแรง
ด้วยไฟที่แฝงในคำที่กล่าว
สุดท้ายไยกลายเป็นว่างเปล่า
ในยามเช้าบนแนวปราการ…เท่านั้น

โอ้เพื่อนเอ๋ย เพื่อนเอย ฉันแน่ใจ
นายคงให้อภัยที่ฉัน
ไม่ได้หายล้มตายไปด้วยกัน
ดังที่เคยสัญญากันไว้

วิญญาณพวกนายคงมาเยี่ยมเยือน
เงาที่เห็นมาเตือนใช่ไหม
ความโศกศัลย์นั้นเกินจะพูดไป
ในหัวใจฉันปวดรวดร้าว

โอ้เพื่อนเอ๋ย อย่าถามถึงโลกใหม่
โลกที่ไร้สิ้นฤดูหนาว
ยามได้เห็นเก้าอี้ที่ว่างเปล่า
ทุกเรื่องราวมลายหายสิ้น

I will see you one day in the future